Вокны

Першыя сонечныя промнi, лiтаральна на нейкае iмгненне затрымаўшыся на падаконнiку прасторнага акна, слiзганулi ў прыцемак пакойчыка i нечакана для сябе заблыталiся ў неверагодна каляровым палавiчку, якi весела бег ад ложка па цёмна-вiшнёвай падлозе да белых дзвярэй, цяпер шчыльна зачыненых i напалову закрытых шторай з маленькiмi, густа раскiданымi па яе палатне кветачкамi.

Промнi пабеглi б, можа, i далей, але разнастайнасць фарбаў палавiчка зацiкавiла iх настолькi, што яны пачалi гарэзлiва падскокваць i куляцца ў гэтым суквеццi колераў, так што здавалася, што на падлозе ляжыць не звычайная саматканая дарожка, а нейкая казачная прастора, усыпаная маленькiмi кавалачкамi вясёлкi.

Нiхто не бачыў такога цуду. Нiхто, акрамя маленькай дзяўчынкi, якая была ў гэтым пакойчыку адна. З-пад тоўстай коўдры тырчаў яе кiрпаты нос ды выглядвалi вельмi шырока адкрытыя здзiўленыя вочы. З захапленнем назiрала яна за тым, што адбывалася на падлозе дзякуючы першаму сонечнаму святлу, якое цякло праз аконныя шыбы, заганяючы апошняе шмаццё начной цемры ў далёкiя вуглы пад ложкам ды пад шафай. Але i там яны не змогуць доўга хавацца. Неўзабаве разляцяцца на дробненькiя частачкi i, яшчэ крыху пазмагаўшыся з наступам дзённага святла, успыхнуць малюсенькiмi iскаркамi i знiкнуць зусiм.

Але раптам усё скончылася. Праменьчыкi знiклi, i па падлозе ад ложка да дзвярэй зноў бегла звычайная вытканая матуляй каляровая дарожка.

Верачка высунула галаву з-пад коўдры i ўважлiва паглядзела ў бок акна. Промнi збеглi з падаконнiка, бо сонца паднялося вышэй. Двор, сад, агарод былi залiтыя сонечным святлом. Стрэхi хаты ды хлявоў, цыбаты калодзеж-журавель, аблашчаныя святлом, быццам зiхацелi ў яго плынi.

Дзяўчынка вокамгненна скочыла з ложка да акна i спрытненька штурхнула яго рамы ў сад, на вулiцу, у гэты кранальны сонечны ранак. I ўсё тое, што было за акном, як быццам гэтага i чакала. Самыя далёкiя i зацiшныя куточкi Верачкiнага пакойчыка адразу запоўнiлiся iншым, не менш дзiвосным цудам. Праз адчыненае акно сюды палiлiся бясконцыя хвалi разнастайных гукаў i пахаў.

Колькi разоў здаралася нешта падобнае. Колькi разоў Верачка так сустракала пачатак новага дня. Але сёння! Сёння ўсё было нашмат больш цiкавым i яскравым. Гукi старога саду як быццам стаялi тут, каля зачыненага акна, i чакалi, калi прачнецца дзяўчынка, калi яе маленькая рука iмклiва штурхне аконныя рамы, i яны, як тыя промнi раней, пацякуць запаўняць пакойчык. Нават лагодны, амаль нячутны ветрык быў тут нялiшнiм, быццам з'яўляўся часткай гэтага чароўнага аркестра.

Калi б хто глядзеў з саду на вокны хаты, асаблiва на тое акно, якое толькi што адчынiлася i ў якiм з'явiўся маленькi дзiцячы тварык — аточаны, як нiмбам, залатымi злахмачанымi валасамi, ружовыя шчокi якога апiралiся на кулачкi, а прыжмураныя ад святла вочы ледзь прыкметна ўсмiхалiся, то яму б раптам падумалася, што менавiта так усё i павiнна быць. Так павiнен пачынацца кожны новы божы дзень, i каб з кожнай хаты, з кожнага адчыненага акна сустракаў гэты дзень вось такi светлы i шчаслiвы дзiцячы тварык.

Уладзiмiр ЦВIРКА

А пахi! Колькi iх, адкуль яны! З таго ж самага саду, ад кветнiкаў i вялiзнага бэзавага куста, ад скошанай бацькам травы, якая напалову складалася з духмяных кветак усiх колераў i памераў. Яны, гэтыя пахi, як i гукi — лёгкiя, празрыстыя. Iх немагчыма ўбачыць, дакрануцца да iх. Але пачуць i ўдыхнуць — калi ласка, колькi душа жадае, усёй iстотай, усiм сэрцам. Так па-даросламу Верачка, можа, i не ўспрымала ўсё гэта, але па-дзiцячаму проста адчувала, i было ёй ад гэтага лёгка, весела i вельмi-вельмi цёпла...